Dicht bij jezelf staan

Ik was bijna 19 jaar toen ik naar Nederland verhuisde alle ellende achter mij liet en hier kwam met grote dromen en verwachtingen van mezelf. Door de jaren heen heb ik op de harde manier moeten leren dat dromen en verwachtingen kunnen veranderen, maar vooral dat je moet doen wat jou gelukkig maakt. Jaren lang heb ik in een soort sleur geleefd, alles deed ik op de automatische piloot. Dat ging dan ook jaren goed tot dat ik besloot dat dat niet het leven was die ik voor mezelf wilde, nu niet, in de toekomst niet en nooit niet.

Op dat moment ging ik nadenken wat ik met mijn leven wilde, wat ik wil bereiken, hoe ik me wilde voelen, maar vooral hoe ik dat allemaal kon bereiken. De eerste stap heb ik toen gezet in mei 2019 heb ik een verwijzing gevraagd bij de huisarts en mij aangemeld bij een psychotherapiepraktijk. Hoe ik de stap heb gezet en wat erbij kwam kijken lees je hier.

Hoe langer ik in therapie zat hoe meer ik mij begon te focussen op mijzelf, wat wilde ik, wat voelde ik en hoe wilde ik de dingen anders zien. En toen alsof het zo moest zijn kwamen de podcasts van Janne Schuijn op mijn pad, een mindset coach met als lijfspreuk “Wat nou als het ook anders kan”. Zij heeft daar ook een boek over geschreven die ik overings nu aan het lezen ben, je kan het boek hier bestellen. Heb jij ook even haar positive vibes en wijze woorden nodig, luister dan gauw haar podcasts hier. Janne blogt, vlogt en podcast en toch blijft ze zich zelf, ze laat zien waar ze voor staat en waarvoor niet.

Ik merkte aan mijzelf dat ik ook rustiger en positiever in het leven ging staan hoe meer de tijd verstreek. De afgelopen maanden ben ik bewust gaan stilstaan bij mijn keuzes, mijn emoties, mijn acties, maar ook mijn dromen en vooral dan mijn verwachtingen van mijzelf. Want laten we eerlijk zijn je legt altijd de lat hoger bij jezelf dan dat je bij je vriendinnen zou doen. Waarom doen we dat eigenlijk? Dat is iets wat ik nu voor mijzelf probeer uit te vogelen, maar tegelijkertijd ook probeer los te laten. Het is tijd dat ik stil sta bij de keuzes die ik maak en aan mezelf kan verantwoorden dat ze echt gemaakt zijn op basis van mijn eigen keuzes en inzichten en niet door een ander zijn opgedrongen.

Deze bewustwording zorgde wel voor wat frustraties in mijn naaste omgeving, want ja ik kon dan wel het gevoel hebben dat het de goede kant op ging en dat ik eindelijk begon te doen waar ik jaren geleden mee begon. Alleen vergat ik dat mijn directe omgeving helemaal niet zo ervaarde, nee zij zagen opeens een verandering die zij niet konden plaatsen en ook niet zeker wisten of ze er blij mee waren. Zeker in het begin heb ik dit heel lastig gevonden, want ik als echt onzekere volwassen vrouw hecht ik veel waarde aan de mening van anderen, vaak te veel. Toch kan ik nu eindelijk zeggen dat ik op een punt sta in mijn leven waar ik precies weet wat ik wil, hoe ik dat wil, wat ik wil en kan voelen, maar vooral hoe ik dat alles ga bereiken.

Frustraties en gedoe is er nog altijd tussen mij en mijn directe omgeving, dat heeft ook tijd en geduld nodig, maar vooral begrip naar elkaar. Doordat ik nu voor mijzelf een duidelijk beeld van alles heb, heb ik het los kunnen laten. Ik ga doen wat goed is voor mij en zal dit keer met mijn eigen gevoelens rekening gaan houden in plaats van met iedereen om mij heen. Door deze innerlijke rust te creëren ben ik meer bij mijzelf gekomen en had ik ook eindelijk de tijd en rust om over mijn toekomst serieus na te denken.

Door alles van de afgelopen maanden heb ik besloten dat het allemaal anders moet. Ik heb daarom gekozen om afscheid te gaan nemen van mijn opleiding en verder te gaan met een deeltijd opleiding, op deze manier doe ik wat ik jaren geleden al had willen doen maar door omstandigheden niet kon. Ik volgde de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening aan de Hogeschool van Amsterdam. Ik heb onwijs veel geleerd van de lessen, de boeken, de medestudenten, de stages, maar ook van de leraren. Echter is dit niet zo passend bij mij dan als ik zou willen. Door gesprekken te voeren met de mensen om mijn heen, mijzelf veel in te lezen, maar ook met de decaan erover te praten ben ik tot deze beslissing gekomen.

Geloof me als ik zeg dat deze beslissing voelde als een van de moeilijkste en mij een dubbel gevoel gaf. Dubbel omdat ik aan de ene kant me voelde als een mislukkeling, alsof ik gefaald had, maar aan de andere kant blij was met alle ervaringen die ik heb gehad en die nog komen gaan. Want ja ik ben sterk van mening alles gebeurd voor een reden. Deze opleiding en ervaringen waren nodig om mij verder te helpen, mij uit de overleefmodus te krijgen en mij te leren leven en dan bedoel ik echt leven en niet op de automatische piloot. Ik denk dat ik zonder deze opleiding niet de stap had gezet om in therapie te gaan, maar ook nooit had beseft dat het niet niks is wat er gebeurd is in mijn jeugd. Mijn jeugd is voor een heel groot deel een blur in mijn geheugen, maar hier zal ik misschien in de toekomst wat meer uitleg over geven voor nu hou ik dit nog even voor mijzelf.

Dit alles samen en de afgelopen jaren hebben mij wel meer dan duidelijk gemaakt dat ik verder moest kijken naar wat ik wil doen in de toekomst. Zo wist ik wel al zeker dat ik iets met kinderen wil doen, daar heeft altijd mijn passie al gelegen. Door op onderzoek uit te gaan en diverse testen te hebben gemaakt ben ik tot de conclusie gekomen dat basisschool lerares voor mij perfect zou zijn. Hier kan ik met kinderen werken en ook nog iets doen wat met maatschappelijk werk te maken heeft. Je bent immers niet alleen de juf maar ook echt een vertrouwenspersoon voor je klas. Je staat in direct contact met de kinderen en speelt een grote rol in hun leven, de school is immers de grootste factor die invloed heeft op het leven van een kind buiten het netwerk om.

Doordat ik nu een huurwoning heb zit ik niet meer gebonden aan een voltijd opleiding en heb daarom ook besloten om de opleiding deeltijd te gaan doen. Ik ga 8 februari naar de open dag in Amsterdam voor meer informatie, maar zoals het er nu uit ziet zal ik in september 2020 starten met de deeltijd PABO opleiding aan de Hogeschool van Amsterdam. Ik heb er onwijs veel zin in en eindelijk het gevoel dat alles een beetje begint te lopen zoals het was voorbestemd. Raar dat je dat soms kan hebben, maar de afgelopen maanden heb ik dat steeds vaker alsof alle puzzelstukjes op de juiste plek in mijn leven komen om zo de puzzel af te kunnen ronden.

Hebben jullie wel eens voor moeilijke keuzes gestaan en hoe zorgde jij ervoor dat het wel echt je eigen keuzes werd en je dicht bij jezelf bleef?

*Dit artikel bevat affiliate links

Volg Daantjeslife op social media via Instagram, Facebook, Pinterest, Twitter of Bloglovin’ en blijf altijd up to date.

Veel liefs,
Daantje ☆