Zondag ochtend 8 november werd ik wakker toen papa mij belde, al gelijk wist ik dat er iets was. Want zo vroeg en mij persoonlijk bellen dat deed hij nooit. Toen ik zijn stem hoorde wist ik dat het zover was, hij zei bijna fluisterend “Tin chasame”, wat betekend “We zijn haar kwijt”. Ik barste in huilen uit! Wat een schrik en ondanks haar leeftijd en alles voelde het toch totaal onverwacht.
Opgelucht maar ook verdriet
Ondanks dat ik opgelucht ben dat oma geen pijn meer heeft doet het zo verdomd veel pijn te weten dat ze er niet meer is. Al jaren nemen we keer op keer afscheid als we in Duitsland waren. Tot vorig jaar belde ik haar wekelijks op om even gedag te zeggen en gingen wij er een aantal keer per jaar heen. De mooiste herinnering die wij allemaal kunnen koesteren is oma haar 90e verjaardag, waar wij allemaal samen bij waren. Vanuit diverse hoeken in Duitsland, Nederland en Griekenland. Van de kinderen, kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen, aanhang, broers, vrienden en kennissen allemaal samen waren wij er voor oma. Een van de laatste momenten waar ze grotendeels bewust nog bij was en wat heeft ze genoten, wij allemaal!
Afscheid nemen
Maandenlang heb ik gehoopt dat oma de corona zou overleven en niet tijdens deze bizarre tijden kwam te overlijden. Oma was op ze kon niet meer, het was haar tijd om te gaan en hoe bizar en hoe naar het nu ook is, het is goed zo, oma heeft nu rust. Bijna een jaar geleden hebben wij afscheid genomen dat voelt zo ver weg, zo onwerkelijk, maar ook oneerlijk dat het niet meer kan. Deze oma is voor jou:
Liebe omi,
Wat ga ik jou missen, jouw lach, jouw geur, maar ook je Duitse gezeur. Je kon zo heerlijk tegen ons mopperen, juist omdat wij wisten dat je gek op ons was, op al je kleinkinderen en achterkleinkinderen. Wij waren jouw liefdes en jou trots en Merkourios jou boebielein. Al zolang ik mij kan herinneren moest jou haar altijd goed zitten en oh wee als iemand het waagde om aan je haren te zitten. En uiteraard Merkourios deed dat altijd, even een aai over je bol. Wat kon je dan toch lekker mopperen tegen hem, want ja nu moest je weer je haar opnieuw gaan doen, maar boos worden dat kon je niet op hem. Dat gemopper mis ik nu al, ook al was het al jaren niet meer zoals toen, dat is hoe jij was, altijd vrolijk met ons. Als ik nu aan je denk rolt er een traan over mijn wang maar heb ik ook een glimlach van oor tot oor. Je hebt geleefd, je hebt genoten en je hebt ons vele dingen geleerd. Van alleen de zomer bij jou zijn waren we vanaf 2002 opeens veel samen. Wat was het heerlijk om te logeren in Koutsounari daar waar ik mijn liefde voor katten van jou heb gekregen. De laatste jaren dat ik in Griekenland woonde waren we al helemaal dichtbij. Jij op de eerste verdieping en wij op de derde. Waren wij het boven even zat of wilde wij jou even zien kwamen we gewoon naar je toe. Toen ik verhuisde belde ik je wekelijks op en ook toen jij naar Duitsland terugging bleef ik dat doen. Het voelt zo gek jou niet meer te kunnen bellen en wetende dat je niet wacht op ons volgende bezoek. Een wandeling buiten maken door de buurt, jij in de rolstoel en wij erachteraan. Ik koester al onze herinneringen samen, jouw recepten die je ons hebt geleerd, onze spelletjes samen, maar vooral oma koester ik jouw kleindochter te hebben mogen zijn. Toen ik een zomer eerder naar Griekenland mocht vertelde ik vol trots aan iedereen in het vliegtuig die het wilde horen “Ik ga bij mijn Duitse oma logeren, ze wacht me op het vliegveld op”. Ieder van ons heeft zijn eigen herinneringen en momenten met jou, ieder heeft op zijn eigen manier verdriet en ieder rouwt op zijn eigen manier. Oma wat ga ik jouw missen, jouw liefde, je kunnen vastpakken, je opbellen met “Hallo omi, ich bin Daniella” en bovenal je stem weer eventjes kunnen horen. Oma in ons leeft je voort, je zit voor altijd in mijn hart. Hoeveel pijn het mij nu ook doet, het is goed zo oma, rust zacht. Ich liebe dich ♥
Viele Grüße Daniella
Verdriet mag er zijn
Tranen mogen vloeien, verdriet mag er zijn en dat is goed zo. In onze gedachte leeft ze voort en langzaam gaan wij het een plekje kunnen geven. Vergeten zullen we oma nooit, 8 november zal nooit meer hetzelfde voelen en zal altijd een dubbel gevoel oproepen. Een gevoel van vreugde en verdriet. De naamsdag van Michaela, Merkourios en Chris, maar ook de dag dat oma een engel werd.
Volg Daantjeslife op social media via Instagram, Facebook, Pinterest, Twitter of Bloglovin’ en blijf altijd up to date.
Veel liefs,
Daantje ☆
